|
به مناسبت ماه مهر بازگشایی مدارس و آغاز سال تحصیلی فرنگیس بایقره
با آغاز سال تحصیلی جدید، مشکلات و معضلهای مانده از سال تحصیلی قبل چون دمل چرکینی از نو سر باز می کند. مشکلات سراسری دانش آموزان و خانواده ها به خصوص از نظر پرداخت شهریه، کمبود کلاسهای درس و نبود امکانات سرویسی و بهداشتی و نیز مشکلات حقوقی و صنفی معلمان و آموزشیاران دوره های دبستانی و پیش دبستانی همچنان برجاست. مهمترین درد معلمان، درد اسارت همکاران فرهیخته شان در زندان است. درد بسیار عمیق که در کل جامعه ریشه بس عمیق دارد و در این روزها قلب تمام فرهنگیان را می آزارد. اول مهر رنگ قصه کودکان کار اندوه بارتر می شود. چه رنج آور است اندوه خیل فرزندان و نوباوگانی که در حسرت رفتن به مدرسه می سوزند و می سازند. هر روز آنها نیز صبح زود از خواب بر می خیزند و چه بسا حتی صبحانه ای برای خوردن ندارند و راهی سراهای مایوس کار می شوند؛ مایوس از اینرو که سخت و کوشا و طاقت فرسا کار می کنند، اغلب بیش از وقت لازم و توان خود را می نهند و فقط نان بخور و نمیری به دست می آورند که آن هم حتی کفاف نیاز خانواده را نمی دهد. چه گزنده است از کنار کودکان مدرسه رو گذشتن. حسادت نیست، نه نه، فقط اندوه و حسرت است. مگر دل کودک چقدر ظرفیت دارد؟ فقط اندازه مشت کوچکش که هر غروب مزد روزانه اش را در آن می فشرد تا به نانوا و بقالی محله برسد و نان و پنیری تهیه کرده به خانواده اش برساند تا گرسنگی روزانه را مهار کنند. هستند آنهایی که یا پدر ندارند و شاید حتی مادر. آنها نان آورند؛ نان آور خواهر، برادر و یا هر کسی که با او زندگی می کنند. در آن سوی دیگر کسانی دیگر نیز هستند که مهر ماه را با حسرت بودن در مدرسه و بر سر کلاس می گذرانند. آری سخن از معلمان زندانی است. سردمداران جنایت پیشه و غدار این رژیم بی قانون بر تمامی اقشار زحمتکش جامعه فشار آورده و آنها را در بدترین شرایط زیست و کار و تحت ارعاب و تهدید و دربند کشیدن قرار می دهند. دیکتاتوری بی در و پیکر حاکم باعث نارضایتیهای بسیار و بر انگیخته شدن تمامی فرهنگیان در سراسر ایران شده است. سالهاست که معلمان فرهیخته و فرهنگیان بدون حقوق مکفی و بدون داشتن حق بیمه و حتی با وجود حقوقهای پرداخت نشده، زیر بار سنگین گرانی و مشکلات اقتصادی در بدترین شرایط بسر می برند و مدتهاست که با اعلام همبستگی به هم و انتشار بیانیه های مختلف با برنامه ریزیهای منسجم در تجمعهای بزرگ و گسترده و حتی سراسری شرکت می کنند و بی گمان تا رسیدن به خواسته های بر حق حویش از پا نخواهند نشست. بی تردید ادامه این اعتراضها و حرکتهای حق طلبانه کارورزان بخش تعلیم و تربیت باعث خواهد شد تا خودسریها و اقدامات مستبدانه حکومت به نحوی پایان یابد و دیر و دور نیست که پس از به چالش کشیده شدنهای بسیار گسترش یافته در سراسر ایران و در شهرستان های مختلف به اعتراضی همه جانبه تبدیل شده ره به جایی برد. امید به پایان ستمکاری، بزرگ و تحمل و پایداری فرهنگیان و معلمان کشور بی انتهاست. به امید پیروزی تمام اقشار و طبقات ستم دیده ایران.
منبع: نبردخلق شماره ۳۸۹، شنبه اول مهر ۱۳۹۶ - ۲۳ سپتامبر ۲۰۱۷
|