سازماندهی جنبشهای عصر جدید پس از جنگ سرد (32)

 

گزارشی از کنفرانس سوسیالیسم 2014 در شیکاگو

لیلا جدیدی

 

- "چشم انداز چپ انقلابی"

- "انقلابیون مصری تسلیم نمی شوند"

- نکاتی آموزنده در باره یونان و پیروزی حزب چپ سیریزا

 

کنفرانس سوسیالیسم 2014 طی 4 روز از 26 تا 29 ژوئن در شهر شیکاگو برگزار شد. این کنفرانس سالانه یکی از بزرگترین گردهمایهای چپ در ایالت متحده آمریکا است. 1450 نفر در این کنفرانس شرکت کرده بودند که این شمار، 100 تن بیشتر از سال گذشته است. نزدیک به 150 جلسه سخنرانی در این مدت برگزار شد که در این نوشتار به برخی از مباحث آن پرداخته می شود.

لازم به تذکر است که فعالان سازمان چریکهای فدایی خلق ایران امسال نیز مانند سالهای گذشته در این کنفرانس شرکت کرده و با پخش منشور سازمان و خبرنامه ای که نقض حقوق بشر و وضعیت وخیم کارگران و زحمتکشان ایرانی، زندانیان سیاسی و اعدامهای سرسام آور را شرح می داد، به توضیح نگاه و رویکرد سازمان و افشای رژیم جمهوری اسلامی پرداختند.

در کنفرانس سوسیالیسم 2014، نمایندگان و فعالان آمریکایی، فلسطینی، مصری، یونانی وغیره حضور داشتند. همچنین اعضا و نمایندگانی از احزاب چپ از فرانسه، ایتالیا، آلمان و انگلیس نیز به سخنرانی و گفتگو پیرامون انتخابات پارلمانی اروپا پرداختند.

اشتیاق و شوق شرکت کنندگان در این کنفرانس به خاطر محیط دوستانه و رفیقانه و همینطور فرصتی که برای آموختن و بیان نظرات و آموخته ها و تجربیات خود پیدا کرده بودند، بسیار نمایان بود. در این باره، "نیکل کلسون"، یک عضو سازمان بین المللی سوسیالیستی، گزارشی تهیه کرده که طی آن با شرکت کنندگان به گفتگو پرداخته و بسیار خواندنی است.

 

"رمی کنازی"، یک هنرمند فلسطینی از" هنر مردمی و مبارزات سیاسی" سخن گفت و همان شب طی برنامه هنری که هر شب برگزار می شد، به نمایش، برنامه کمدی، شعر خوانی و اجرای موسیقی پرداخت.

"گلن گرین والد"، روزنامه نگار و وکیل سرشناسی که اطلاعات "ادوارد سنودن" را برای اولین بار منتشر کرد، برای حضور و سخنرانی دعوت شده بود که به خاطر یک پیشامد فوری خانوادگی نتوانست شرکت کند.

"امی گودمن"، ژورنالیست رادیکال و سرشناس آمریکایی که برنامه رادیویی و تلویزیونی "دمکراسی، اکنون" را اداره می کند نیز به سخنرانی با عنوان "اکثریتی خاموش" پرداخت. وی گفت: "ما به رسانه ای نیاز داریم که در جهت منافع دولت کار نمی کند؛ رسانه ای که در خدمت قدرت حاکم نباشد، بلکه به جنبشهای مردمی که تاریخ سازند، تعهد سپرده باشد."

یکی دیگر از جلسات با تیتر "بدون عدالت، صلحی درکار نیست" به سخنان خانواده هایی اختصاص داشت که فرزندان شان قربانی خشونت پلیس شده بودند.

سخنرانان دیگری بر مبحث همبستگی جمعی تکیه می کردند. از این جمله می توان به "آنتونیس داوانلوس"، یک روزنامه نگار عضو کمیته مرکزی حزب چپ گرای "سیریزا" در یونان اشاره کرد. ماه گذشته سیریزا در انتخابات پارلمانی اروپا اکثریت آرا را نصیب خود کرد.

سالن بزرگی که "احمد شاکی"، عضو سرشناس سازمان بین المللی سوسیالیسم در آن سخنرانی می کرد، از جمعیت پرشده بود. او با سخنرانی خود شرکت کنندگان را به شوق و شور آورد. وی تاکید کرد با وجود بحرانهای سال گذشته، مبارزه و مقاومت ادامه دارد و اطمینان داد: "به عنوان افراد انقلابی، نگاه ما هرگز از وظایفی که داریم منحرف نشده و نخواهد شد."

یکی از رفقا از مصر نیز گفت "ما هرگز از مبارزه برای آنچه که مردم حق داشتنش را دارند، دست نکشیده ایم ... ما تسلیم نمی شویم."

سخنران یکی دیگر از جلسات که در سالن بزرگی برگزار شد، "سیسی مکدونالد"، یک زن فراجنسیتی بود. این سالن بزرگ بیشترین جمعیت را در خود جای داده بود، صندلیها پر شده بود و جمعیت همچنان وارد سالن شده و روی زمین می نشست و یا کنار دیوار می ایستاد. سیسی، این زن آفریقایی- آمریکایی از ایالت "مینسوتا"، به خاطر دفاع از خود در برابر اعمال شوینیستی و علیه انتخاب جنسیت به 6 سال زندان محکوم شده بود. او پس از گذشت 19 ماه در پی اعتراضهای فعالان از زندان آزاد شد. سیسی از روندی که طی آن فعالیت سیاسی را برگزیده بود اشاره کرد و گفت که تجربه شخصی اش در زندان او را تغییر داده است. سیسی گفت: "برایم مهم نیست مرا در زندان مردها حبس کنید یا در زندان زنان یا اسارتگاه فراجنسیتیها یا محبس اسب تک شاخ؛ من طرفدار برچیدن زندان هستم."

وی گفت: "در محیط این کنفرانس متوجه شدم همه می توانند آزادانه حرف بزنند، می توانند در باره مسایل مهم کشور گفتگو کنند و باز هم محیطی صمیمانه داشته باشند و همزمان هرکس به شیوه ای برای هدفی انسانی فعال باشد."

سیسی گفت: "مساله من فراتر از موضوع فراجنسیتی بودن است. وقتی در باره لغو حکم اعدام حرف می زنیم یا از موضوعاتی از قبیل مهاجرت، حقوق زنان، پلیسی کردن بدن ما، حق فرزند آوری یا حق انتخاب، همه اینها به گونه ای به هم پیوسته و به من مربوط می شوند. ما باید بفهمیم که هر مبحثی، هر مبارزه ای به ما و به مبارزه جداگانه ای که هر یک از ما پیش می بریم، ربط پیدا می کند."

"روعش"، یک عضو سازمان بین المللی سوسیالیسم در گردهمایی روز آخر به تمام شرکت کنندگان یادآوری کرد که: "یکی از وظایف سازمان این است که مبارزات و اعتراضات گوناگون را به یکدیگر پیوند دهد. باید مبارزات را به هم وصل کنیم و از آنها درس گیریم. دومین وظیفه ما ایجاد سیاستها، شناختها و فعال کردن رفقایی است که اهداف ما را به پیش خواهند برد."

 

* عنوان گزیده مباحثی از میان 150 جلسه کنفرانس:

"سوسیالیستها، مبارزه و جبهه متحد"، "نو - لیبرالیسم و طبقه کارگر در حال تغییر"، "آینده سیاست سیاهان بعد از اوباما"، "نبرد برای عدالت در فلسطین"، "بازسازی بحران زیست محیطی"، "مارکس و طبیعت انسان"، "چشم اندازها برای چپ انقلابی"، "مارکس، انگلس و حزب سیاسی"، "اقتصاد سیاسی انرژی"، "عکاسی و مارکسیسم"، "چپ در اروپا و مبارزه علیه راست"، "مبارزه برای افزایش حداقل دستمزد"، "چگونه انقلاب روسیه پیروز شد؟"، "مارکسیسم و کودکان"، "آزادی زنان و جنبش سوسیالیستی افقی تازه برای چپ"، "آیا سوسیالیسم خسته کننده خواهد بود؟"، "رزا لوکزامبورگ و اصلاحات برای انقلاب" و ...

در اینجا به سه موضوع برگزیده از این جلسات می پردازم"

 

- "چشم انداز چپ انقلابی"

سخنران احمد شاکی، سوسیالیست عرب - آمریکایی، روزنامه نگار و سردبیر نشریه "سوسیالیست بین الملل ریویو" و رهبر سازمان بین المللی سوسیالیست

احمد شاکی نخست از بحثهای درونی سازمان خود صحبت کرد. وی گفت این بحثها در پروسه ای بسیار دمکراتیک صورت گرفت، اگر چه یک سال طول کشید تا به نتایج مشخصی رسید. وی افزود در این بحثها هر گونه اظهار نظری آزاد بود. او به طنز گفت: "حتی یک نفر معترض بود که چرا دوره رهبری من بر سازمان از دوره ریاست جمهوری مبارک در مصر هم طولانی تر بوده است."

وی سپس از این امر که تغییرات مهمی در جهان صورت گرفته و درحال صورت گرفتن است صحبت کرد. او گفت: "جهان وارد فضای تازه تری شده، پیش از آنکه ما جهان گذشته را خوب شناخته باشیم. ما دوران طولانی توسعه کاپیتالیسم را دیده ایم، نو - لیبرالیسم و تهاجم به حقوق زحمتکشان را دیده ایم، احزاب کمونیست نه تنها ضربه خوردند، بلکه بسیاری حل شدند. چرا؟ چون حتی رهبران آنها خودشان پیش قراول سرمایه داران شدند. در اروپا داریم به عقب و پیش از جنگ دوم جهانی برمی گردیم، به سمت راست افراطی و نازیسم و بحرانهای اقتصادی. چرخشهای ایدیولوژیک زیادی صورت گرفته، البته به استثنای یونان.

اما چگونه باید مبارزه را شکل داد و پاسخی برای آن داشت؟ پاسخ من این است که باید از کارهای کوچک آغاز کنیم تا بتدریج به کارهای بزرگ برسیم."

احمد شاکی افزود: "اکنون برخی از نیروهای چپ تصور می کنند تشکیلات و سازمانیابی یک جریان انقلابی به معنی عقب ماندگی است، تعهد به هر امری مورد انتقاد قرار می گیرد و هر اتفاقی را به گردن نیروی سازمان یافته یا مردم فقیر می اندازند.

اما مارکسیستها برای اینکه بتوانند به یاری زحمتکشان بروند، هر کاری هم بکنند، در انتها باید سازمان یافته باشند. باید سازمان انقلابی قوی ساخت، باید جوانان و دانشجویان را برای سازماندهی نسل آتی به میدان کشید."

هنگام گفتگو یکی از رفقا مطرح کرد: "چرا به میزانی که باید، به بحران اقتصادی اعتراض نمی شود، چرا ما بزرگ نشدیم، چرا از انترناسیونال دوم تاکنون، چپ کمتر از سرمایه داری سازماندهی داشته است؟

دیگری گفت: "در قرن بیستم کارورزان می دانستند به طبقه کارگر تعلق دارند، اما حالا کسی نمی داند خودش هم جزو طبقه کارگر است."

رفیق دیگری در ادامه تاکید کرد: "ما باید سازمان را بیشتر معرفی کنیم. باید به عضو گیری مثبت تر و فعال تر بپردازیم."

یک رفیق زن گفت: "در دانشگاهها دانشجویان فقیر زیاد هستند. باید برای آنها جایی باشد که صحبت کنند. باید موقعیت برایشان به وجود آورد، برای افرادی مانند خود من که از خوابگاه دانشگاه بیرونم انداختند چون پول پرداخت کرایه را نداشتم."

دیگری گفت: "چرا چپ اصلا سازماندهی ندارد؟ وضعیت چپ تا بحال به این بدی نبوده. در 1920 بزرگترین اعتصابات می شد، ولی ما هیچ حرکت بزرگی مانند آن دوره نداریم. باید بفهمیم چرا؟"

یک رفیق معترضانه گفت: "اینطور نیست که اتفاقی نیفتاده. ما انقلاب مصر و غیره را دیدیم که هنوز به پایان نرسیده، روی آن باید سرمایه گذاری کرد. ما مبارزات کوچک و پراکنده زیاد داریم، باید آنها را به صورت یک پروسه ببینیم. پروسه همیشه داری کاستیها، عقب نشینیها و... است. باید روند کارکردن با دیگر گروههای چپ را طی کنیم، باید فرصتها و موقعیتها را بوجود بیاوریم. من فکر نمی کنم الان بدترین دوره تاریخی است. تغییرات بزرگی در زندگی مردم به خاطر مبارزات آنها صورت گرفته. شاید شکل و شیوه اعتراضها و مبارزات با گذشته فرق داشته باشد و مثل 100 سال پیش نباشد، ولی اعتراضهای کارگری وجود دارد."

رفیق زن دیگری می گوید: "بیایید از راهکارهای گذشته استفاده نکنیم. به ما می گویید بیا عضو سازمان شو، ولی اول بگو استراتژی حزب ات چیست؟"

رفیقی پیشنهاد می کند: "بیایید مبارزات کوچک مردم را به هم وصل کنیم. ارتباطات قطع شده باید وصل شوند. باید به یکدیگر پیوند بخوریم. سوسیالیسم را باید به زندگی مردم پیوند داد. باید آن را به درون زندگی مردم ببریم، آنها باید بدانند سوسیالیسم چیست که برایش مبارزه کنند."

یک رفیق دیگر گفت: "باید راهی پیدا کرد که با گروههای دیگر همکاری کنیم. چکار کنیم که ضمن بحث و انتقاد، بتوانیم باز هم با هم کار کنیم؟ من از یک گروه چپ دیگری هستم، شما چکار کردید که بتوانیم با هم کار کنیم؟"

دیگری گفت: "دعوت ما همیشه اینطور است که گوییم چه کسی حاضر است با ما کار کند، یعنی آوردن دیگران و گروهها زیر چتر خود. اینطور نمی شود چپ را ساخت. برخی حتی می گویند اگر با ما همراه نشوی، جدایی انداخته ای. چپ باید بتواند انتقادات و بحثهای سازنده با دیگران داشته باشد."

یک رفیق در انتقاد به احمد شاکی گفت: "چرا باید به طبقه کارگر بگوییم باخته ایم، پیشرفت نکردیم؟ پرولتاریا طبقه ای است که به پیش می رود. باید این واقعیت را بگوییم که طبقه کارگر درحال پیشروی است، طبقه کارگر برمی خیزد. باید با طبقه کارگر اینطور برخورد کرد که گفت طبقه تو دارد جلو می رود. رفتارمان اینطور باید باشد."

احمد شاکی در پاسخ به این گفتگوها گفت: "بحث سر این نیست که تغییری صورت نگرفته، بلکه بر سر این است که باید بسازیم. بسازیم و سازماندهی کنیم. من موافق این نیستم سازمانی خودش را منحل کند به امید اینکه چیز بزرگتری بسازد. این کار مشکلات زیادی بوجود آورده. مثلا در یونان 4 حزب مستقل وجود دارد که با هم در اتحاد هستند. ما باید بتوانیم مانند سیریزا بسازیم. اما ساختن اینطور نیست که خود به خود انجام گیرد، بلکه باید کنار هم کار کرد. ما باید از همه زوایای زندگی با مردم در ارتباط باشیم. سازمان ما این کار را می کند و به نظرم بسیار هم مثبت بوده است. باید فرهنگ بحث و گفتگو و روبرو شدن با نظرات را گسترش بدهیم."

 

- "انقلابیون مصری تسلیم نمی شوند"

"مصطفی عمر"، فعال مصری ساکن مصر نخست پیام انقلابیون مصری را به اعضا و هواداران کنفرانس رساند. وی اطمینان داد که مبارزات و حمایتهای آنان تاثیر مهمی بر فعالان جنبش مصر گذاشته است.

او گفت: "ضد انقلاب از همان روزی که انقلاب ما آغاز گردید، دست به کار شد، اما ما تسلیم نمی شویم. چالشهای ما در مصر همانهایی است که در سراسر جهان با آن روبرو هستیم."

وی افزود: "اگر چه انقلاب مصر نشان داد که چگونه مردم عادی توانایی تغییر جهان را دارند، اما امروز آنها از رویدادهای رخ داده پس از آن مایوس شده اند. مردم ما خسته شده اند و می گویند انقلاب شکست خورده. اما ما به پیروزی نهایی باور داریم و به همین دلیل به مردم می آموزیم که از شکستها تجربه بگیرند. ما باید چپ را بسازیم و چهره آلترناتیو را به مردم نشان دهیم. ضد انقلاب ثبات ندارد و به همین دلیل باید از اشتباهاتمان یاد بگیریم و جلو رویم، باید سازماندهی کنیم.

در حال حاضر در مصر حتی کارگران نمی توانند متشکل شوند. رفقای ما در زندان هستند. آنها تصمیم گرفته اند مبارزه را ادامه دهند و می گویند "مرگ بر حکومت نظامی"، پس چرا ما نگوییم و ادامه ندهیم".

وی در خاتمه گفت: "من قول نمی دهم پیروز می شویم، به همان دلیل که شما هم نمی توانید قول دهید. اما ما به مبارزه ادامه می دهیم."

 

- نکاتی آموزنده در باره یونان و پیروزی حزب چپ سیریزا

سخنران "آنتونیس داوانلوس"، عضو کمیته مرکزی حزب چپ سیریزا در یونان

حزب سیریزا که از ائتلاف 4 حزب و سازمان تشکیل شده، در سال جاری پیروز انتخابات پارلمانی اروپا در این کشور شد. در باره مهمترین ویژگیهای این پیروزی داوانلوس گفت" 4 نکته اصلی در این رابطه را به شما می گویم:

1- حزب ما یک میلیون و 500 هزار رای در انتخابات پارلمانی اروپا نصیب خود کرد. 33 درصد این رای به بخش کمونیست حزب ما بود. اگر این نتیجه را با دوران پدر و مادرهایمان مقایسه کنیم، الان باید به خود ببالیم.

2- سیریزا اولین حزب چپ در این کشور است که چنین موفقیتی را به دست می آورد.

3- ما 45 هزار عضو داریم، اما یک و نیم میلیون رای به دست آوردیم.

4- ما یک دولت چپ در یونان خواهیم بود.

اما یک حفره سیاه اینجا هست. این حفره حزب فاشیستی "فجر طلایی" است. علیه آنها ما باید 4 اقدام انجام دهیم

1- ما باید به شتاب برای از برچیدن ریاضت اقتصادی اقدام کنیم

2- نژاد پرستی و شوینیسم را کنار بزنیم

3- اجازه ندهیم نازیستها در محلهای عمومی ظاهر شوند

4- تمام روابط علنی یا غیر علنی آنها را با دولت قطع کنیم

آنتونیس داوانلوس ادامه داد: "نتیجه این انتخابات برای جهان نیز اهمیت داشت. ما نشان دادیم می توانیم سوسیال دموکراتها را نیز کنار زنیم و به احزاب دیگر حتی در ایتالیا کمک کنیم. اما این پیروزی اگر چه بسیار مفید است، کافی نیست.

درصد بیکاری در یونان به 30درصد رسیده است. کارگران که به نان شب شان محتاج هستند، 3 سال تمام است که سخت جنگیده اند، اعتصاب کرده اند، با زندان و مرگ روبرو بوده اند، اکنون همه امیدشان به ما است. ما باید مبارزه کنیم و قدرت را کاملا به دست گیریم. این را هم بگویم که پلیس که پیشتر با خشونت تمام با مردم روبرو می شد، اکنون توقف کرده، چون می داند و فهمیده است که آینده از آن ماست."

وی گفت: "از ما می پرسند چرا تروتسکیست هستیم. خب ما افتخار می کنم که تروتسکیست هستیم. در حزب سیریزا، در حزب دمکراتیک سیریزا، احزاب رادیکال و غیره وجود دارند. ما اعلام می کنیم که از هدف مشترک مان کوتاه نمی آییم."

کنفرانس سالانه سوسیالیسم 2014 با خواندن دستجمعی سرود انترناسیونال به پایان رسید.

 

بازگشت به صفحه اول ایران نبرد

بازگشت به صفحه نبردخلق