|
|
|
|
فراسوی خبر... پنجشنبه ۶ اردیبهشت کمپین بُمب نوازی در برزخ منصور امان حاکمان ج.ا فعالانه در حال بر سر زبان انداختن سلاح هسته ای و ساخت آن هستند. در هفته ها و ماه های گذشته شُماری از پایوران سیاسی و سرکردگان نظامی و چهره های امنیتی در این باره سُخن گفته اند و آشکارا و یا با ایما و اشاره احتمال واقعی آن را طرح کرده اند. این رویکردی در جهت عکس رویکرد پیشین دستگاه حاکم است که پنهانکاری اکید پیرامون دامنه، ابعاد و پیشرفت ماجراجویی هسته ای، محور ثابت آن را تشکیل می داده است. جدیدترین محصول این کارزار را آقای کریمی قدوسی، یک کارگُزار امنیتی و عُضو کُمیسیون امنیت ملی مجلس مُلاها، ارایه کرد. او در شبکه «ایکس» پیام داد در صورت کسب اجازه «تا انجام اولین آزمایش یک هفته فاصله می باشد». وی اگر چه دو روز بعد در پیام دیگری وانمود کرد که منظورش «موشکی با برد ۱۲ هزار کیلومتر» بوده، اما ابهامی که آگاهانه به آن دامن زد، همان نتیجه ای بود که دُنبال می کرد. فهرست افرادی که پیش از فرد یاد شده با ترم «بُمب هسته ای» به صحنه آمده بودند، طولانی است که از مُهمترین آنها باید به علی اکبر صالحی، رییس سازمان انرژی اتُمی، کمال خرازی، مُشاور آخوند خامنه ای و رییس شورای راهبُردی روابط خارجی بیت او، احمد بخشایش اردستانی، عُضو سابق مجلس و از اعضای باند خامنه ای، پاسدار احمد حق طلب، سرکرده حفاظت و امنیت مراکز هسته ای رژیم مُلاها و محمد اسلامی، رییس کُنونی سازمان انرژی اتُمی، اشاره کرد. آنچه که آقای گروسی، رییس آژانس بین المللی انرژی اتُمی، «لفاظی نگران کننده» خوانده است، پس از حمله همه جانبه اسراییل به غزه و تشدید حملات آن به نیروهای نیابتی ج.ا و سرکردگان سپاه پاسداران در سوریه و لُبنان پا به میدان درگیری گذاشت. این امر را می توان با روند رویدادهای پس از ۷ اُکتبر توضیح داد که در مجموع به زیان ج.ا، نیروهای نیابتی آن و استراتژی «عقبه استراتژیک» به جریان درآمده است. تنها تلاش جدی حاکمیت برای توقُف این روند و برقراری یک توازُن نسبی، یعنی موشک پرانی به اسراییل نیز نه فقط آن را به کُنجی برد که آقای نتانیاهو می خواست، بلکه از نظر اجرایی نیز یک شکست عملیاتی، رسانه ای و روایتی بود. واکُنشی که این حرکت برانگیخت، نتایج بسا ناخوشایندتری هم در پی داشت. حمله اسراییل به یک مرکز نظامی در اصفهان که وظیفه دفاع هوایی از مرکز اتُمی نطنز را عُهده دار است، ناتوانی فاحش دستگاه حاکم را در حفاظت از کلیدی ترین ابزارهای باجگیری و تولید اقتدار خویش آشکار کرد. دینامیزم جنگ دوران دیگری را رقم زده است و بازگشت به شرایط پیش از ۷ اُکتبر - که مطلوب ترین سناریوی حاکمیت است - دیگر مُمکن نیست. با کوله بار تحولات پس از این سرفصل بر پُشت، رژیم ج.ا بر صفحه شطرنج رویارویی با جهان پیرامون دو راه بیشتر ندارد: یک گام به پیش یا یک گام به عقب! کارزار بُمب نوازی می تواند در خدمت هر دوی این راه حلهای ناگُزیر باشد. تصمیم نهایی زمانی گرفته خواهد شد که «نظام» از برزخی که در آن بسر می برد، بیرون بیاید. |
|
|
|
|