فراسوی خبر... پنجشنبه ۸ تیر

«هُنر» افراشتن پرچم زیر رگبار

منصور امان

همانگونه که ماشین سرکوب رژیم ولایت فقیه در سطح جامعه در باتلاق بی تاثیری و ناکارایی خویش فرو رفته، در پهنه دانشگاه، یکی از مُهمترین سنگرهای مُبارزه و مُقاومت، نیز با سد پولادین دانشجویان روبرو شده است. تازه ترین یادآوری پیرامون تغییر توازُن قُدرت بین جامعه -تاکُنون- مغلوب و «نظام» -تاکُنون- غالب را دانشجویان دانشگاه هُنر به آمران اختناق و ترور داده اند.

مُقاومت شُجاعانه آنها در برابر هُجوم همه جانبه حاکمیت نه فقط طرحهای آن برای خاموش ساختن دانشجویان و به زیر مهمیز کشیدن دانشگاه را با چالش روبرو ساخته، بلکه و بدتر از آن، موجب برانگیختن موجی از همبستگی و بخشیدن جانی تازه به پیکار علیه استبداد دینی در داخل و بیرون دانشگاه گردیده است.

دانشجویان دستکم ۲۰ دانشگاه از سراسر کشور، هُنرمندان، تشکُلهای صنفی مُعلمان، کارگران و نویسندگان به پُشتیبانی از دانشجویان دانشگاه هُنر و مُبارزه آنها برخاسته اند. بر آنها باید خیل بیشُماران را افزود که در تریبونهای مجازی و دیوارهای شهرها با ابتکارات گوناگون همبستگی خود را با آنها به نمایش می گذارند. ایستادگی جانانه دانشجویان و بازتاب اجتماعی و مُبارزاتی آن همچنین باعث افزایش توجُه و حساسیت نسبت به یورش حاکمیت به دانشگاه و تاخت و تاز وحشیانه اش در این مُحیط علمی - آموزشی گردیده است.

حاکمان ج.ا وحشت زده شاهد آن هستند که چگونه تدارُکات گُسترده آنها علیه دانشگاه به تولید نتیجه مطلوب رهنمون نمی شود و به خوبی در مسیر آن است که به ضد نقشه هایی که در پس آن قرار دارد، تبدیل شود. بخشی از تقلای دیوانه وار آنها در این راستا را می توان در اسناد مُنتشر شده از سوی گُروهی از مُبارزان اینترنتی با نام «قیام تا سرنگونی» مُشاهده کرد. 

این اسناد حاکی از بسیج تمامی ظرفیت پُلیسی – امنیتی رژیم ولایت فقیه برای جنگ با دانشگاه است. بدین منظور شش دستگاه امنیتی (سازمان اطلاعات سپاه پاسداران، سازمان اطلاعات فراجا، سازمان اطلاعات تهران، اطلاعات قرارگاه ثارالله، حراست وزارت عُلوم، حراست دانشگاه آزاد) مامور طراحی و هماهنگی در سرکوب اعتراضات دانشگاه شده اند. به شهادت همین اسناد، وُرود این دستگاه ها به پهنه سرکوب دانشگاه، واکُنشی به شکست حراست دانشگاه ها در خفه کردن صدای دانشجویان و اُستادان بوده است.

مرکز جدید سرکوب هم اما نتوانسته کارنامه بهتری ارایه کند. در هر یک از نشستهای آن اقدامات جدیدی پیشنهاد و در دستور کار قرار گرفته که نشان از شکست، ناکارآمدی یا ناکافی بودن تدبیرهای پیشین دارد. حاصل جمع این دست و پا زدن، کاتالوگ پُر حجمی از اقدامات سرکوبگرانه علیه دانشجویان و اُستادان است که در عمل و آنگونه که دیده می شود، به نتیجه مطلوب مُنتهی نشده است.

دانشگاه سر فرود نیاورده و پرچم خیزش انقلابی شهریور را افراشته نگه داشته است. همانگونه که استبداد دینی نتوانسته به بهانه حجاب و مقنعه، خود را حاکم بر آرزوها و اراده خیابان کند، در دانشگاه نیز نخواهد توانست بر دوش اراذل و اوباش، خود را بر کُرسی سُلطه بنشاند. امر اجتماعی سرنگونی همه جا به یک زبان سخن می گوید: «نه»!   

بازگشت به صفحه نخست