فراسوی خبر... پنجشنبه ۱ تیر

دولت بایدن، کارگردان حمله به مُجاهدین در آلبانی

منصور امان

وزارت خارجه آمریکا - شاید ناخواسته – دستهای پُشت پرده در حمله خونین روز سه شنبه به یک محل استقرار و زندگی نیروهای مُجاهدین خلق در آلبانی را فاش کرده است. دستگاه سیاست خارجی ایالات مُتحده ضمن حمله به مُجاهدین و تکرار یاوه های پُست استعماری، به دفاع و توجیه یورش به «اشرف ۳» برخاسته است.

وزارت خارجه آمریکا تلاش کرده برای این حمله وحشیانه و نامُتناسب، پوشش قانونی و حُقوقی دست و پا کند و در این راستا «دستور دادگاه» و «احتمال فعالیتهای غیرقانونی» را پیش کشیده است. جالب اینجاست که این اُرگان دولتی برای مُحکم کاری می گوید: «پُلیس آلبانی به آمریکا اطمینان داده که طبق قوانین عمل کرده.» این امر که آمریکا نه به دولت آلبانی و نه به وزارت خارجه این کشور، بلکه مُستقیم به «پلیس آلبانی» استناد می کند و از آن به عُنوان منبع اطلاعات خود نام می برد، گویای ماهیت و مکانیزم اقدام یاد شده است.

راست این است که دولت آلبانی نفع بی واسطه ای در خُشنود کردن رژیم حاکم بر ایران ندارد. تیرانا در پروسه تنش هسته ای بین غرب و ج.ا نقشی بازی نمی کند، با حاکمان آن مُعامله تجاری خُرد یا کلانی ندارد و در درگیریهای خاورمیانه نیز مُشارکت نداشته است. فراتر از این، دولت آلبانی رویکرد سختگیرانه ای در برابر فعالیتهای تروریستی رژیم ولایت فقیه و عوامل آن داشته، تا جایی که سفیر آن را نیز به همین اتهام اخراج و رابطه خود با ج.ا را قطع کرده است.

با این حال، این بدان معنا نیست که یورش به اپوزیسیون رژیم حاکم بر ایران نفع برنده مُشخصی ندارد و یک موضوع عادی حُقوقی و قانونی است، خیر! آمریکا که در حال صورت دادن یک مُعامله چند جانبه با رژیم مُلاها است، منافع روشنی در جلب تفاهُم آنها و تسهیل بندوبست خود دارد. این واقعیت که یکی از خواسته های همیشگی رژیم ولایت فقیه از طرفهای خارجی جلوگیری یا محدود کردن فعالیت اپوزیسیون ایران و به ویژه سازمان مجاهدین خلق بوده و هست، نیازی به ژرف اندیشی ندارد. دولت آقای بایدن به واسطه آلبانی به این خواسته پاسُخ داده، همانگونه که دولت آقای کلینتون با گذاشتن مُجاهدین خلق در لیست «گروه های تروریستی»، شرط «میانه روها» را برای مُعامله برآورده کرد.

اما این تنها سودی نیست که دولت آمریکا برای به جیب زدن آن کیسه دوخته؛ آمریکا در تضعیف اپوزیسیون دموکراتیک و ملی منافع مُشخصی دارد، همانگونه که در علم کردن جریانات وابسته و ضددموکراتیک به نام «اپوزیسیون»، نگه داشتن آنها در آستین برای روز مبادا و - تا آن هنگام- استفاده از اینان در نقش ابزار فشار، منافع روشنی دارد. نقش تخریبی رسانه های فارسی زبان دولت آمریکا در جریان جُنبش دموکراتیک شهریور، یکی از راهکارهای مادی کردن همین سیاست بود.

تا این لحظه روشن نیست که دامنه اقدامات دولت آقای بایدن علیه مُخالفان رژیم ج.ا و برای کسب رضایت حاکمان شرور آن تا کجا پیش خواهد رفت. در هر حال، یورش سه شنبه در آلبانی باید زنگ خطری برای اپوزیسیون دموکراتیک و به ویژه احزاب و گروه های کُرد باشد. کاخ سفید با این مُحاسبه که فشار بر مُخالفان رژیم ج.ا ، دادن یک امتیاز ارزان و بی دردسر است، حمله به «اشرف ۳» را سازمان داده. اشتباه بودن این مُحاسبه مُداخله گرایانه در تعیین سرنوشت ایران و مردُم ایران را باید به آن نشان داد.  

بازگشت به صفحه نخست