فراسوی خبر... پنجشنبه ۱۸ اسفند

مُعلمان؛ خُنثی سازی استراتژی سرکوب، پرده اول

منصور امان

با وجود تلاشهای جنون آمیز رژیم ولایت فقیه برای به عقب راندن جامعه مُعترض، روز گذشته دهها شهر شاهد شکل گیری یک حرکت اعتراضی سراسری دیگر بود. گُردانهای پیشرو خیزش انقلابی، زنان، مُعلمان و دانشجویان دوباره به خیابان آمدند و به حاکمیت پناه گرفته در پس سم و تُفنگ نشان دادند که شرایط به عقب برنمی گردد.

گرچه فراخوان مُعلمان محورهای صنفی و معیشتی را پایه داشت، اما روشن است که طرح بی واسطه هر مُطالبه ای از طریق خیابان و با کنار گذاشتن مجراهای «قانونی»، به چالش گرفتن حاکمیتی است که نااُمیدانه برای تامین اقتدار ضربه خورده اش در جنگ روزمره با جامعه بسر می برد. راهکارهایی که در برابر «نظام» برای بستن گارد خود از این زاویه قرار دارد، زیاد نیست؛ غارتگران و بهره کشان حاکم یا باید خواستهای کارورزان را به زیان منافع عام خود برآورده سازند، یا با سرکوب و نیرنگ آنها را عقب برانند. هیچکُدام از این دو راه حل را برای رژیم حاکم عملی نیست؛ اولی را نمی خواهد و دُوُمی را نمی تواند.

از سوی دیگر باید در نظر گرفت که اعتراضات سراسری سه شنبه در کُدام چارچوب و مُحیط اجتماعی شکل گرفت. با جُنبش انقلابی شهریور یک صف بندی روشن و فعال بین رژیم حاکم و جامعه نظم یافت که تمامی بخشها و لایه های اجتماعی را کم و بیش در خود جای داد. در دوره ای که این جُنبش آغاز کرد و همچنان در آن بسر می بریم، سووال مرگ و زندگی برای هر دوطرف مطرح است و میدان جدال سازگار با آن آرایش یافته. انقلاب برای زندگی و استبداد مذهبی برای بقا می جنگد. در چنین جنگی شرط اول و آخر «نظام» برای ماندن و روفته نشدن به دست انقلاب، فلج کردن آن از هر راه و با هر وسیله، جلوگیری از تحرُک نیروهایش و سرآخر خاموش کردن التهاب اجتماعی است. حرکت سراسری روز سه شنبه همان عاملی است که این استراتژی را خُنثی می کند.

تردید نباید کرد که حاکمیت پس از انتشار فراخوان مُعلمان بی درنگ در وضعیت هُشدار و آماده باش قرار گرفته و دستگاه های امنیتی و بازوهای نظامی و پُلیسی آن تمام تلاش خود را برای جلوگیری از این حرکت به کار گرفته بودند. همگی آنها می دانند که هر گاه میدانی گشوده شود، نه فقط با این یا آن صنف و قشر، بلکه با جامعه مُعترضی روبرو خواهند بود که با خواسته مُشترک سرنگونی از دروازه یک حرکت مُشخص وارد می شود. پیوستن زنان، دانشجویان، خانواده های دانش آموزان و فعالان مدنی و سیاسی به حرکت مُعلمان و سر داده شدن شُعارهایی در طرد دستگاه حاکم و رهبر آن، این دانسته های ترسناک و آرامش برهم زن را یکبار دیگر پیش چشمان «نظام» مُجسم کرد.

در همین حال حرکت اعتراضی سه شنبه، به پلاتفُرم مُبارزاتی ای که از سوی نیروهای مُتشکل اجتماعی و با نام «منشور مطالبات حداقلی تشکلهای صنفی و مدنی» مطرح گردیده، وزن و اعتبار بیشتری بخشید. این حرکت، وجود نیروهای بالفعلی که پُشتوانه عملی مُبارزه برای برآوردن مُطالبات منشور هستند را یادآور شده و آنان را به مثابه یک فاکتور مُهم در روندهای سیاسی- اجتماعی اکنون و آینده و سمتگیری دموکراتیک انقلاب، بیش از پیش به جلوی صحنه می آورد.   

بازگشت به صفحه نخست