|
|
|
|
بازی در قطر، باخت در ایران منصور امان با توجُه به رویدادهای شگرفی که در ایران در جریان است، شادی مردُم پس از باخت تیم فوتبال اعزامی به قطر کمتر کسی را شگفت زده می کند. ورزش هیچگاه غیر سیاسی نبوده است و این اصل به ویژه در کشوری که در آن یک صف بندی روشن و فعال بین دو جبهه سیاسی مُتضاد تمامی رویدادها را شکل می دهد و به نظم می کشد، بیش از هر نُقطه دیگر اعتبار دارد. عینی ترین سند در اثبات این ادعا را رژیم حاکم در چند پرده عرضه کرد. در نخُستین گام، "نظام" ابزارهای سیاست خارجی خود به کار انداخت تا حاکمان قطر را به همکاری امنیتی و سرکوبگرانه علیه تماشاگران و رسانه های ایرانی جلب کند. در گام بعدی، صدها تن از مُزدوران حُکومتی زیر نام "تماشاگر" و "خبرنگار" برای تامین نیروی انسانی طرح مزبور به قطر گُسیل شدند. پرده فینال این جبهه آرایی، فرو بردن ابواب جمعی سرکوب، ماموران امنیتی و اوباش بسیجی در جلد "هوادار" بود که پس از بُرد تیم اعزامی در برابر ولز، هلهله زن در خیابانها به راه افتادند تا "جو نشاط و همدلی" جعل کنند. جامعه شاهد آرایش تمام عیار حاکمیت در پهنه جام جهانی فوتبال و تلاش برای استفاده از آن علیه خویش و اعتراضات اش گردید. حتی برای ورزیده ترین مُبلغان حُکومتی یا چشم دریده ترین دریوزگان آستانش نیز انکار این لشکرکشی و درخواست بیطرفی از مردُم در نبردی که "نظام" به جریان انداخته بود، دُشوار می نمود. بازی با مُهره ناسیونالیسم، "تیم ملی" و "پرچم" از این تنگنای توجیهی بیرون آمد. کسانی که "ملت" را به همراه حُقوق، غُرور و کرامتش زیر پا لگدمال می کنند و آن کسان دیگری که برای بزک این قتلگاه، کاسه شیره "اصلاحات" به دست، سر "ملت عزیز" را زیر آب می کنند، مردُم را به رفتن زیر بیرق "غیرت ملی" اندرز دادند و آنهایی که این کُلاه به سرشان نمی رود را به باد دُشنام و نکوهش گرفتند. پاسُخ جامعه به جست و خیز چند روز اخیر حاکمیت و مُزدوران میدانی و تبلیغاتی اش مُحکم و دندان شکن بود. کاروانهای شادی با شُعار "مرگ بر دیکتاتور" در سه شنبه شب، خط سُرخی بود که مردُم بین خود و هر آنچه که بویی و نشانی از استبداد مذهبی با هر رنگ و قالب دارد، کشیدند. "نظام" و اُتاق فکرش با حساب باز کردن روی فوتبال دوستی جوانان و نیز میهن دوستی عامه مردُم وارد کارزار شدند و در انتها به گونه مُفتضحانه ای باختند. تله گذاری آنها بر سر راه خیزش تنها تاثیری که داشت، صیقل خوردن انقلابی مفهوم "ملی گرایی"، ارایه برداشتی دموکراتیک از آن و بیرون انداختن قطعی رژیم ولایت فقیه و تراوُشاتش از این دایره بود. |
|
|
|
|