همریشگی دو استبداد شاه و شیخ

زینت میرهاشمی

سرنگونی استبداد سلطنتی در انقلاب سال ۱۳۵۷، جنبه پیروز جنبش آزادیخواهی مردم بود. به جرات باید گفت که سرنگونی دیکتاتوری شاه، دستاورد نیروهای مترقی و آزادیخواهی بود که تا پای جان برای رهایی از دیکتاتوری و برای تحقق آزادی و دموکراسی مبارزه کردند. پس باید گفت خواسته های انقلاب سال ۱۳۵۷ همچنان موضوع اصلی جنبش ضد دیکتاتوری است که این روزها بالنده تر و  آگاهانه تر شده است.

بخش ناموفق انقلاب، قدرت گیری نیروهای بنیادگرای مذهبی و کسب قدرت خمینی در توافق با قدرتهای استعماری و امپریالیستی بود. اگر مردم در سال ۱۳۵۷ توانستند شاه را سرنگون کنند، متاسفانه موفق نشدند یک حکومت دموکراتیک، کثرتگرا برای جاری کردن دموکراسی برقرار کنند. این شانس بزرگ برای پیشرفت جامعه ایران و دستیابی به یک توسعه پایدار را حکومت پهلوی و قدرتهای استعماری از مردم ایران سلب کردند. زاویه مخالفت نیروهای ارتجاعی به رهبری خمینی با شاه، نه آزادیخواهی، بلکه فرهنگی ارتجاعی و مذهبی بود. هدف خمینی تسلط بنیادگرایی و جاری کردن قوانین شریعت بود.

رژیم شاه به موازات سرکوب نیروهای مترقی، میدان تنفس برای نیروهای ارتجاعی مذهبی را سخاوتمندانه باز گذاشت. بنیادگرایی اسلامی با نام جمهوری اسلامی به برکت سیاستهای شاه توانست خشن ترین دیکتاتوری را برپا کند.

حضور پرویز ثابتی رئیس دستگاه شکنجه و آدمکشی حکومت پهلوی و بقیه شکنجه گران ساواک در خیابانهای اروپا و آمریکا در صف اول طرفداران سلطنت پهلوی و طلبکاری آنها از براندازان استبداد شاهی، بخش تراژدی تاریخ جنبش ضد دیکتاتوری مردم ایران از انقلاب مشروطه تا حال است. 

خمینی با اعدام سریع تعدادی از بازماندگان ساواک، فرصت بررسی جنایات آنها و همدستی برخی از روحانیون با ساواک را نداد. عدم رسیدگی به جنایات حکومتی، همواره راه را برای تداوم خشونت باز می گذارد.

حضور نمایندگان ساواک در صف کسانی که رویای بازگشت به گذشته را دارند، به معنای به سرانجام رساندن قلع و قمع همه نیروهای آزادیخواه است که جمهوری اسلامی تا به حال موفق به آن نشده است.