|
فراسوی خبر ... سه شنبه ۱۴ فروردین دهن کجی مردم به استبداد دینی زینت میرهاشمی آنچه می توان از برگزاری جشنهای نوروزی، پیامهای نوروزی دادخواهان و خانواده شهیدان خیزش انقلابی و گردهمائیهای روز دوشنبه ۱۳ فروردین (سیزده بهدر) گفت، برآمد تنفر آشکار و همگانی از حکومت دینی و «تره خرد نکردن» برای عربده کشیهای امام جمعه ها و دستگاه سرکوب است که خوشبختانه این بار هم رژیم شکست خورد. سخنگویان رژیم به بهانه ماه رمضان، با بستن اماکن تاریخی و تفریحی و پارکها و حتا با دستگیری برخی شرکت کنندگان در جشنهای خیابانی نوروزی، تلاش کردند که فرهنگ ارتجاعی آخوندی و دین حکومتی را تحمیل کرده و مانع گردهمائیهای مردم در طبیعت شوند. بر بستر رویدادهای دو هفته اول فروردین، پیروزی پر شور مردمی در غلبه بر فرهنگ ارتجاعی قرون وسطایی رژیم را شاهد بودیم. می توان گفت این رویداد هم از تاثیرات جنبش انقلابی ۱۴۰۱ و تکثیر اراده مقاومت و نه گفتن به استبداد است. نماز جمعه خوان و نماینده ولی فقیه در استان فارس، توصیه کرده بود که: «روز ۱۳ فروردین فکر کنید پدرتان را از دست داده اید، به تفریح نروید.» تفسیر گفته این آخوند مرتجع را می توان چنین گفت که مردم به تفریح و شادی رفتند تا یک تودهنی دیگری به دین حکومتی بزنند. طرح پاسدار زاکانی برای ساختن مسجد در پارکها، هم دقیقا واکنشی به «هیچ شماری» فرمایشات حکومت است. ساخت مسجد در پارک قیطریه، به جدال باندهای حکومتی هم راه باز کرد. ساخت مسجد از یک طرف پر کردن جیب مقاطعه کاران رانت خوار حکومتی است و از سویی دیگر مکانی برای متمرکز کردن اوباشان آتش به اختیار در برابر گردهمائیها و شادیهای مردمی در پارکها است. مشکلی که رژیم با آن روبروست، کمبود مسجد نیست، بلکه خالی بودن مسجدها است. نماینده رئیسی در امور روحانیت، از بسته بودن دَرب ۵۰ هزار مسجد از میان ۷۵ هزار مسجد خبر داده است که او این پدیده را «فاجعه ای خوانده که باید بر آن خون گریست.» (وب سایت انتخاب ۱۴ خرداد ۱۴۰۲) در برابر مخالفتهای گسترده و اعتراض مردمی به ساخت مسجد در قیطریه، پاسدار اسماعیل کوثری، از مجلس نشینان، ساخت مسجد در پارک قیطریه را «تیری به قلب دشمنان» دانسته است. در فرهنگ رژیم دشمن همان مردم است. جمعبندی همایشهای گسترده نوروزی از چهارشنبه سوری تا سیزده بدر، یک نشانه گیری دقیق و تیری است که به قلب خامنه ای و رژیم ولایت فقیه شلیک شده که این خود سرنگونی بساط رژیم را نوید می دهد. همانگونه که خاک کردن استخوانها و تابوت گردانی در دانشگاهها نتوانست دانشگاه را به قبرستان تبدیل کند، کاشت مسجد به عنوان سنگر در برابر مردم هم نمی تواند جلوی شادی و ورزش مردم در پارکها را بگیرد.
|