فراسوی خبر... دوشنبه ۳ اردیبهشت

روحانی در نقش احمدی نژاد، ظریف در نقش مُتکی

منصور امان

با هر روزی که به موعد اعلام تصمیم آمریکا پیرامون "برجام" نزدیک تر می شود، لحن رهبران و پایوران رژیم ولایت فقیه نیز تهدید آمیز تر و مُبالغه آمیز تر می گردد. اینگونه می نماید که "نظام" در حال بازگشت به شکوفاترین دوره لفاظیهای مُهمل خویش در هنگام صدارت آقای احمدی نژاد است.   

همانگونه که در عمل نشان داده شد، ادبیات مُقابله جویانه و لاف و گزافه های پُر آب و تاب گردانندگان جمهوری اسلامی در آن دوره، نقش جانشینی برای سیاست هسته ای را بازی می کرد که زیر فشار خارجی و ورشکستگی اقتصادی به بُن بست رسیده بود. "نظام" به وسیله این بادکُنکها خود را روی سطح آب مُتلاطم نگه می داشت تا آن هنگام که به زیر رفت و مجبور به عقب نشینی جانانه و اسقاط پروژه هسته ای اش شد.

تنها دو سال پس از فروکش کردن بُحران اتُمی، حاکمان جمهوری اسلامی مُوفق شده اند خود و به این ترتیب کشور را دوباره در اعماق یک مسیر بُن بست قرار دهند. سناریوی بیهوده پیشین در حال تکرار شدن است با این تفاوُت که اینک آقای روحانی نقش آقای احمدی نژاد را بازی می کند، آقای ظریف در نقش آقای مُتکی پدیدار شده و آقای صالحی نقش خودش را ایفا می کند.

به این ترتیب، به جای حُلول روح "برجام" در کالبُد "نظام"، روح بُحران بر جسم "برجام" فرود آمده و بی درنگ در قالب "دولت تدبیر و اُمید" سُخنگویان خود را نیز یافته است. آقای ظریف که برای دلبری از آمریکاییها در نیویورک بسر می برد، هُشدار داده که در صورت خُروج ایالات مُتحده از "برجام"، "نظام" با "سرعتی بیش از پیش" به دوره "هاله نور" برمی گردد. آقای صالحی هم "آمادگی فنی" دستگاه اتُمی را به رُخ حریف کشیده و خط و نشان کشیده که طرف از این درجه از آمادگی "حیرت زده" خواهد شد.

حُجت الاسلام روحانی در حالی که گرداب مالی "نظام" به چرخش سرگیجه آورش ادامه می دهد، از "زدن تودهنی ارزی به آمریکا" سُخن می گوید. او به سبک آقای احمدی نژاد افزوده: "من به مردُم قول می دهم توطیه دُشمن نقش بر آب شده و چه برجام باشد، چه نباشد، ما مُشکلی نخواهیم داشت."

میزان اعتبار این ادعا را تنها با نگاه به نرخ مُعامله یورو در بازار، پیوستن این ارز به دُلار با دو نرخی شدن و در نتیجه ادامه بی توقُف سُقوط ارزش پول ملی می توان سنجید و این همه در حالی است که آمریکا هنوز تصمیم خود را اعلام نکرده است.

سُخن پراکنیهای اخیر پایوران حُکومت گُواه رسیدن آنها به انتهای بازی خود است. این واقعیت که لفاظیهای بی پُشتوانه به جای تغییر سیاست و تلاش در جهت کاستن از تنش چه پیامدهای سنگین و پُرهزینه ای می تواند داشته باشد را تجربه بُحران هسته ای نشان داد. باخت حُکومت در بازی جدید اما از آن نیز فراتر خواهد رفت و این بار فقط عواقب اقتصادی نخواهد داشت.           

بازگشت به صفحه نخست