فراسوی خبر ... یکشنبه ۲ دی ۱۳۹۷

چه شکنجه هایی به اسماعیل بخشی اِعمال شده؟

زینت میرهاشمی

در برابر موج گسترده حمایتهای بین المللی و داخلی از صدای حق طلبانه کارگران نیشکر هفت تپه و محکومیت دستگیری نماینده های آنها، رژیم مجبور شد اسماعیل بخشی را بعد از نزدیک به یک ماه آزار و شکنجه با وثیقه ۴۰۰ میلیونی از زندان به خانه اش منتقل کند. می توان حدس زد که شکنجه گران ولی فقیه، اسماعیل بخشی را در حَدی شکنجه و تهدید کرده اند که بعد از دو هفته از آزادی، هیچ خبری، تصویری و ...از او نیست. اسماعیل بخشی در یکی از صحبتهای شجاعانه خود در میان کارگران وضعیت خود را از پیش تعریف کرده بود. وی گفته بود که اگر مرا گرفتند و شکنجه کردند و کشتند، جنازه مرا به خیابان بیارید و اعتصاب را نشکنید.

ادامه اعتصاب و تداوم فریاد حق طلبانه است که رژِیم ملاها را به لرزه انداخت و داغ و درفش را بر بدن خسته و گرسنه کارگران کوبید. یکی از آشنایان اسماعیل چنین حکایت می کند: «او را چندین بار تا حد مرگ زده اند. با کابل به بیضه هایش زده اند و الان در نشستن، راه رفتن و خوابیدن مشکل دارد.» بر اساس همین گزارش وی در زندان مرتب در اثر درد شکنجه بیهوش می شده است. شکنجه گران به او داروهای توهم زا برای تسکین دردهایش می دادند. شرم و ننگ بر نسخه نویس حقوق شهروندی (حسن روحانی) که باید متن نوشته شده اش را در زباله دان انداخت.

وضعیت اسماعیل بخشی بسیار نگران کننده است. هر اتفاقی برای او افتاده و در آینده بیفتد حکومت مسئول است. باید آنچه بر سر او رفته است را با صدای بلند فریاد زد.  هر گونه سکوت، شرایط دیگر کارگران زندانی را بدتر می کند. البته شکنجه هایی که اسماعیل بخشی را به این روز انداخته جدید نیست و کارنامه جنایت در جمهوری اسلامی پر از این رویدادهای دردآور و خونبار است. به قتل رساندن زنده یاد ستار بهشتی زیر شکنجه یکی از این موارد است.

یورش وحشیانه ماموران به خانه کارگران فولاد اهواز و دستگیری ۴۲ تن از آنها، نه نشانه قدرت رژیم در برابر تظاهرات مسالمت آمیز کارگران بلکه هراس از پیوند و همبستگی سراسری نیروهای کار و جنبشهای اجتماعی است. رژیم با همه ید و بیضای موشکی و تروریستی اش، از قدرت کارگران در کف خیابان می هراسد و در برابر یگانگی نیروی کار، داغ و درفش را علناً به کار می برد. اما در برابر اراده کارگران برای ادامه اعتصاب و درخواست آزادی نمایندگان شان مجبور به آزادی تعدادی از آنها می شود. بر اساس گزارشها، تعدادی از کارگران گروه صنعتی فولاد اهواز همچنان در زندان هستند. بدون شک آزادی تعدادی از کارگران اعتصابی، واکنشی در برابر پیگیری کارگران برای آزادی همکاران شان است. همبستگی و پیگیری برای آزادی همه کارگران زندانی بدون قید و شرط و برگشت به کار، گامی برای کوتاه کردن تعرض رژیم به مبارزه حق طلبانه نیروی کار است.

بازگشت به صفحه نخست