سپیده‌ نهان

م. وحیدی (م. صبح)

تباهی و زخم

خطوط گامهامان را

علامت ‌گذاری می‌ کرد.

صدای هیچ پرنده ‌ای

                         با ما نبود؛

غیاب آب بود و نسیم

و

غریبگی خاکی

که به هیچ پلی نمی ‌رسید.

تنها بودیم؛

در بستر پیچ پیچ توفانی

که ارتفاع خیال را

                مشوش می‌کرد.

پرت شده

درکابوسی هولناک و

                            عقیم؛

بی ‌رقص و لبخند،

در اقلیمی

برتافته از سراب و

                    سرور و سماع.

ای تاخته بر ویرانی شرم!

به کوچه بیا!

با بافهِ بوسه و شعله و رنچ

تا در خم راه 

با ناگهانی لحظه ‌ها

یکی شوی

و

غبار از آبهای جهان

                           بشویی.

شاید

پیله‌ی شیدایی ‌ات

الفاظ نهفتهِ پروانه ‌ای باشد

که بر شاخسار باغ

                       شکوفه کند

و زندگی را

به جنبش آورد.

دهانهای موهن

در صحاری سوزان

کاکتوسهای همزادند

که امتداد ریگزاران را

              معماری می ‌کنند.

نسیم

نشانهِ تو را

بر سینه می‌آویزد

و در مسیر بِعثَت

               محراب می ‌سازد.

منبع: نبرد خلق شماره ۴۷۸، آدینه ۱ تیر ۱۴۰۳ - ۲۱ ژوئن ۲۰۲۴

 https://t.me/nabard_khalgh

بازگشت به صفحه اول