|
متن سخنان مهدی سامع در تظاهرات بزرگ ایرانیان بروکسل/ آدینه ۲۴ شهریور ۱۴۰۲ - ۱۵ سپتامبر ۲۰۲۳ خانمها، آقایان با سلام و درود بر شما و درود فراوان بر زنان و مردان دلیر ایران زمین که در قیامها و خیزشهای پرشکوه یک سال گذشته جلوه ای درخشان از مبارزه برای آزادی، رهایی و عدالت را نشان دادند. ستایش می کنم از مبارزه شورشگران و زنان ایران زمین که نقش پیشتاز در پیکار رهاییبخش مردم در سراسر ایران بودند. همدردی می کنم با خانواده شهیدای جنبش انقلابی مردم ایران و ستایش می کنم از مقاومت زندانیان سیاسی که زیر شدید ترین شکنجه ها قرار دارند. دوستان عزیز: یک سال پیش در چنین روزی جاوید نام مهسا (ژینا) امینی در بیمارستان کسرا آخرین لحظات زندگی اش را می گذراند. او نمی دانست و البته هیچ کس نمی دانست که نفسهای آخر او توفانی سهمگین است که خاکستر روی آتش را بر باد می دهد و سراسر سرزمین آفتاب و باد را با آتش انقلاب شعله ور می کند. دو زن خبرنگار، نیلوفر حامدی و الهه محمدی، که تصویر مهسا در بیمارستان و مراسم خاکسپاری او را نشر داده بودند دستگیر و هنوز در زندان هستند. شهادت ژینا آغاز جنبش انقلابی نوین و جدی ترین ستیز میان مردم و ولایت خامنه ای شد و در این پیکار بی امان جانهای شیفته بسیار در کف خیابان و یا در زندانهای رژیم به شهادت رسیدند. «آن فرو ریخته گلهای پریشان در باد/ كز می جام شهادت همه مدهوشان اند/ نامشان زمزمهِ نیمه شب مستان باد/ تا نگویند كه از یاد فراموشان اند.» (محمد رضا شفیعی كدكنی )
دوستان عزیز با توجه به محدود بودن زمان، اجازه می خواهم فقط به بیان چند نکته از دیدگاههای سازمان چریکهای فدایی خلق ایران بیردازم. یکم: با جنبش انقلابی در سال گذشته، «بحران و شرایط انقلابی وارد مرحله جدیدی شده و رژیم حاکم بر ایران با همه دسته بندیها و باندهای درونی آن در مرکز مُشکلات و دُشواریهای مردُم ایران قرار دارد و منبع تضاد مُنحطی است که کرامت، ارزشها و غُرور آنها را لگدمال می کند. جامعه یک بار دیگر و این بار با توان بیشتر برای تغییر بُنیادی این شرایط به پا خواسته است.» (جمعبندی سازمان چریکهای فدایی خلق ایران از قیام آبان 1398 چهارشنبه ۲۹ آبان ۱۳۹۸ ـ ۲۰ نوامبر ۲۰۱۹) خروش پرتوان مردم علیه تبهکاران حاکم به این واقعیت مُهر تایید زد که شرایط و بحران انقلابی همچنان ادامه دارد. پروسه انقلابی یک سال گذشته ادامه خیزش تهیدستان در دی 1396 و قیام پرتوان آبان 1398 است که خشم و نفرت از حکومت ولایت فقیه را از عمق به سطح آورد و سپهر سیاسی ایران را دستخوش تحولات سرنوشت سازی کرد. دوم: قیامها و شورشهای یک سال گذشته، آخرین میخ بر تابوت اصلاح پذیری نظام، گذار از رژیم و تغییر خشونت پرهیز بود. سوم: در جنبش انقلابی یک سال گذشته، سلطنت طلبان و در راس آن رضا پهلوی نقش بازدارنده و تفرقه افکنانه داشته و با اقدامات مسخره و نمایشی، بسیاری از انرژیها را به سود رژیم جمهوری اسلامی هَدَر دادند. کارفرمای این جریان هدفی جز فشار بر رژیم نداشت و هرگز در اندیشه تغییر نبود. دوستان عزیز در آغاز بخشی از سروده استاد محمدرضا شفیعی كدكنی را خواندم و در پایان به شعر «جلاد» از داریوش سلحشور گوش کنید. «جلاد دلقکانت را بگو، طَرفی دگر بر بندند که نه دار و زندان و نه یاوه های بلندگوهایتان، ما را دمی از آرمان سرنگونی اتان پا پس نبرده است! ما سرود نابودی ات را، بر بستر این خاک/ بذر افشانده ایم، باش تا بهارانِ غریوش، بر دودمان ات، آتش قهری انقلابی بر افروزد! زمان/ زخم ما را به هزار پاره ایِ بُران بر کشیده است، و سینه هایمان در التهاب به زیر کشیدن ات لهیب شعله ورِ آتشِ انقلاب است.» (داریوش سلحشور/ بهمن ١٤٠٠» سپاسگزارم که به من گوش کردید. منبع: نبرد خلق شماره ۴۶۸، شنبه یکم مهر ۱۴۰۲ - ۲۳ سپتامبر ۲۰۲۳
|