|
مرضیه احمدی اسکویی
اوشاقلیق عالمى ایدى٬ اوره ییم ایشیق ایدى کیچیک٬ تمیز دونیاما٬ اویون یاراشیق ایدى یولداشلاریم دؤورومده٬ هامىسى شاد٬ کینه سیز بیر آن کوسو اولسایدى٬ گینه باریشیق ایدى قارانلیق قورخمالى ایدى٬ آمما اوندان قاچمازدیق گئجه لر ناغیللاردا٬ شیرین٬ تمیز محببت بیزى باریشدیراردى٬ دئمک اونا گؤره ده کؤنلوموزون قاپیسین٬ کینه لره آچمازدیق ائله بیل گؤزلریمیز٬ گئجه لر ده گؤروردو اولدوزلار٬ آى گونش تک٬ بیزه ایشیق وئره ردى بیر بئله ایشیقینان٬ گؤیه بولوت گلسه یدى گئچه رى کیچیک بولوت٬ گونون اوستون آلسایدى بیلردیک گون چیخاجاق٬ بولوت دا قالمایاجاق گئنه ده دسته له شیب٬ دؤزمه ییب باغیراردیق گونشى نغمه لرله٬ قوناغا چاغیراردیق گونوم گئدیب سو ایشسین٬ آبى دونون دییشیسن" گونوم! چیخ٬ چیخ!" آیلار٬ ایللر دولاندى زامان ناققا بالیق تک٬ اوشاقلیغیمى اوتدو گئچه رى غملریمین٬ کیچیک سئوینجلریمین یئرین بؤیوک کدرلر٬ گئچمز کینه لر توتدو گونش بیزیم مملکتدن اوغورلاندى٬ توتولدو ایستى٬ ایشیق چئشمه سى٬ پاک قورودو٬ قورتولدو ایندى ایللردن برى٬ گئجه لریمى آىسیز گوندوزلریمى گونسوز٬ باشا چیخاردیرام من سویوق٬ نیفرت٬ آلدانمیش یوردوموزو بورویوب شادلیغین٬ سعادتین کؤکو دیبدن قورویوب هئچ زاد قارانلیق کیمى٬ منیم کؤنلومو سیخمیر او دؤزمز اوشاقلیغیم٬ بیر آن یادیمدان چیخمیر ایندى نئجه تابلاشیم بیر بئله قارانلیغا؟ داها دوشونوره م کى گونش تکجه بوردان یوخ آیرى اؤلکه لردن ده٬ یامانجا اوغورلانیب بونو دا دوشونوره م٬ گونشلرین دوستاغین اوشاقلیقدا اوخویان نغمه لر ییخا بیلمز او قارا دوستاقلاردا٬ یالقیز سس چیخا بیلمز آتا بابا سؤیله ین٬ دمیر چاریق کؤهنه لیب ایندى بو چتین یولدا دمیر آیاق لازیمدیر دمیر عصا آتیلیب٬ ناغیللارا قاتیلیب ایندى دمیردن توفنگ٬ حدسیز و حئسابسیز فیشنگ خالقین سؤنمز عئشقیندن٬ بوردا دایاق لازیمدیر هر کس گونشى سئوسه٬ بوتون سئوگىسین آتار یورولوب یولدا قالماز٬ اؤزون ده یادا سالماز اوزاق داغلار دالیندان٬ گئده ر گونشى تاپار ایندى سوروشمالىیام٬ من گونشى سئویره م؟ من گونشى سئویره م! پائیز ۱۳۵۱ (دالغا)
روزگار کودکی ام مرضیه احمدی اسکویی
روزگار کودکی ام را به یاد می آورم که دلم از روشنائی سرشار بود هنگامی را که دنیای کوچک و نیالوده ام از بازی آذین می یافت رفقایم همه شاد و بی کینه بودند یک آن هم اگر قهر می کردم، به دنبال اش آشتی فرا می رسید تاریکی ترسناک بود، اما از آن نمی گریختیم زیرا که شبها، محبتهای پاک و شیرین قصه ها، ما را آشتی می داد؛ گوئی به پاس همین هم بود که دریچهِ دلهایمان را به روی کینه ها نمی گشودیم گوئی چشمان مان شبها هم توان دیدن داشت ماه و ستارگان به سان خورشید به ما روشنائی می دادند با وجود این همه روشنائی، اگر ابری آسمان را فرا می گرفت و ابر گذرای کوچک روی خورشید را می پوشاند می دانستیم که خورشید سرانجام از زیر ابرها درمی آید اما با ناشکیبی، به گروه فریاد می زدیم خورشید را با نغمه به مهمانی می خواندیم: "آفتابم رفته آب بخوره، پیراهن آبی شو عوض کنه" "آفتاب ام درآ، درآ" ماهها و سالها گذشتند زمان چون نهنگی کودکی ام را بلعید و جای غم های گذرا و شادی های کوچک ام را غم های بزرگ و کینه های پایدار فراگرفت خورشید سرزمین ما به یغما رفت چشمهِ روشنائی و گرما به یک باره خشکید مرا بی مهتاب و روزهایم را بی آفتاب سرمی کنم سرما، نفرت، فریب، سرزمین ما را فراگرفته است سعادت و شادی از بیخ و بن خشکیده است دل من از هیچ چیز به اندازهِ تاریکی نمی گیرد کودکی بی شَکیبم را لحظه ای از یاد نمی برم اینک، این همه تاریکی را چگونه شکیبا شوم؟ زیرا درمی یابم که خورشید نه تنها از این سرزمین، از سرزمینهای دیگر نیز، به ناروائی دزدیده شده و این را نیز درمی یابم که دیگر اسارت گاه خورشیدها را نغمه هائی که در ایام کودکی می خواندیم، قادر نیست فروریزد و به آن زندانهای تاریک، صدا به تنهائی نمی رسد کفشهای آهنینی که پدران مان در قصه ها می گفتند، دیگر فرسوده شده اینک، در این راه دشوار، پای آهنین را نیاز هست عصای آهنین نیز، به افسانه ها پیوسته است اینک، تفنگ آهنین و فشنگ فراوان را نیازمندیم که پشتوانه اش، عشق خموشی ناپذیر توده ها باشد هر آن که دوست دار خورشید باشد، همه عشقهای اش را رها می کند از خستگی در راه گیر نمی ماند، "خود"ش را از یاد برده در فراسوی کوه های بلند، خورشید را می یابد اینک پرسشی است: آیا من خورشید را دوست می دارم؟ من خورشید را دوست می دارم!
پائیز ۱۳۵۱
نبرد خلق شماره ۴۶۰ - ۲۶ بهمن ۱۴۰۱ ویژه رستاخیز سیاهکل- ۱۵ فوریه ۲۰۲۳
|